Bu çalışmamızdan çok bahsettim, çok yazdım, çok paylaştım. Son olarak buradan da yazıp arşivlemek istedim.
Nasıl başladı bu proje derseniz, az biraz kendim fotoğraf çekiyorum. Bir gün Ahmet ile sohbet ederken proje şekillendi. Kendisi de fotoğrafçı olan Ahmet ile nasıl yapalım, ışık, renk, ayar çocuklara nasıl anlatırız derken Ahmet, “hiç bir şey anlatma, çocuklar keşfetsin” dedi. Çok haklıydı.
Hemen velilerime böyle bir proje yapacağımızdan bahsettim. Ve evde çalışan fakat kullanmadıkları bir fotoğraf makinası göndermelerini istedim. Sevgili Burcu Hanım bize hemen ertesi gün bir makina gönderdi.
Fotoğraf makinası gelince çocuklarla o gün planında aldığım gibi fotoğrafları, gazatede, dergi de olan fotoğrafları inceledik. Fotoğraf hakkında konuştuk. Ve sınıfımızda artık her gün bir fotoğrafçı olacağından bahsettik.
O günkü fotoğrafçıya sadece fotoğraf makinasını açmayı ve kapamayı gösterdik ve gün boyunca istediği zamanlarda, istediği fotoğrafı çekebileceği bilgisini verdik. Geri kalan her şeyi ona bıraktık. İstedikleri her şeyi çektiler. Biz yani öğretmen hiç bir şekilde karışmadık, göstermedik, anlatmadık. Herşeyi onların keşfetmesini istedik. Gün sonunda çektikleri fotoğrafları bilgisayara aktarıp, neleri çektiklerine baktık. Akşam da facebook grubumuz üzerinden velilerimiz ile paylaştık.
(Çocuklara fotoğrafçı oldukları gün bu rozetlerden taktık) Çocuklar fotoğrafçı olmak için sabırsızlandılar.
Davetiyemiz |
(fotoblokların geri dönüşümü siyah karton kaplanarak sağlandı)
Günün başında ben biraz heyecanlıydım. Çocuklar ailelerine kendi çektikleri fotoğrafları nasıl çektiklerini, neden çektiklerini, anlattı. Günün sonunda çocuklarımızda velilerimizde, bende çok mutluyduk.
Destekleri için Projemize ışık olan Ahmet Kater’e, Müdürüm Barış Ünlü’ye, Öğrencilerime, velilerime (Özellikle Burcu, Seza ve Şerife Hanım’a) çok çok teşekkür ederim.
Sergimiz ile ilgili de bir kısa video hazırladım. https://www.youtube.com/edit?video_id=JPkcoM-vztA izleyebilirsiniz.