Cuma günü okul kuralarımızı çektik. 10 yıldır çalıştığım kurumda bu işi yapmayı çok seviyorum. Hangi iş mi? *kayıt komisyonu işi. Neden sevdiğimi aşağıda yazacağım.
Haziran ayında resmi kanallarımızda duyurduğumuz kayıt takvimimizde önce yeni olacak öğrencilerimiz için ön kayıtları toplamakla yaklaşık 15 gün geçiriyoruz. Bu süreçte memurumuz Zekiye Hanım oldukça yoruluyor. Çünkü gelen velilere ön kayıt formu verip- alırken, onların 1878376348579283 tane sorusunu da sabırla ve anlayışla yanıtlıyor:) Ayrıca getirilen eksik belgeler, bilgiler cabası… (fotoğraf sonradan getirsek olur mu, eşimin nüfus cüzdan fotokopisini sonra bıraksam, telefonların iki hanesi eksik… vb)
Gelen ön kayıtlar içinden, biz de yoğun talep olduğu yıllarda ki, son yıllarda hep kura çekmek zorunda kalıyoruz, kura usulü öğrenci alıp yeni dönemimiz için yerleştiriyoruz. Bu öğrencilerden bazıları sabahçı, bazıları öğlenci oluyor. (Öncelikli olarak kayıt bölgemizden)
Geçen hafta yaşadığımız tatsız olay nedeni ile günlerdir zaten karamsar, korkmuş ve üzülmüştüm. Ta ki kura günümüze gelene kadar (22.7.2016 cuma). O gün niyeyse umutlu uyandım. Kahvaltı mı edip okula gittim. Kura çekeceğimiz isimleri hazırladık ve kuralarımızı çektik. Nedense bu beni mutlu ediyor demiştim. Çünkü o gün belki de bir çok öğrencinin ve velinin hayatını etkileyecek bir adım atıyoruz. Başlangıçlar hazırlıyoruz. Ve ben umutla bakıyorum hep buna.
Ve gün sonunda okulumuzun resmi yayın organlarından listelerimizi yayınladık. Bu arada bende yeni Limonlarımın formlarını görmüş oldum.
Dün yani pazartesi günü okuldaki başka bir işim nedeni ile yine okuldaydım ve o gün kesin kayıtların ilk günüydü ve listelerin açıklanmasından sonra velilerin bizimle iletişim kuracakları ilk gündü.
Bu sefer Zekiye Hanım kesin kayıt formları için veliler ile iletişim kurmaya başladı.
Bugün de ikinci gün… Zekiye Hanıma bir şey vermek için yine okula uğradım.
(Bu arada bu kız niye zırt pırt okula uğruyor derseniz evime okulum çok yakın, ihtiyaç anında kırılacak cam gibiyim yani:))
Neyse iki gündür gelen bir miktar velimize formları verdik ve doldurmalarını istedik. Fakat gelen bazı velilerimiz için durum çok başkaydı.
Okula gelip yüzyüze yada telefonla bizimle iletişim kurmayı tercih eden bazı velilerimiz oldu. “Niye, sabahçı olmasını istedikleri çocukları öğlen sınıfına, öğlenci olmasını istedikleri çocukları sabah sınıfına çıkmış. Ama onlar tam gün istemiş, biz yarım güne yazmışız, adı kurada niye çıkmamış, nasıl çıkmazmış… (Üç nokta uzar gider…:(
Niye böyle şeyleri duymak canımı çok sıkıyor bilmiyorum. Velilerimizin isteklerini durumumuz el verdiğince yerine getirmek tabi ki bizi de mutlu eder ve ediyor fakat bir teşekkür etmeden, bir güler yüz göstermeden, bir nasılsınız, günaydın demeden bu kadar tepki almak canımı sıkıyor.
Mesela şunu sormuyorlar önce, çocuğumun öğretmeni kim, çocuklarla arası nasıl, çocuk kitaplarını seviyor mu, gülüyor mu, kaç yıllık öğretmen, çocuğumun eğitimi için neler yapıyor… (Üç nokta uzar gider…:(
Niye canımı sıkıyor peki, çünkü yarın bana gelecek öğrencilerim, onların çocukları. Bu kadar güvensiz, teşekkür etmeyen, merhaba demeyen velilerimizin çocuklarına eğitim vermeye çalışacağım, onlara teşekkür etmeyi öğretmeye çalışacağım, onlara değerler eğitiminde güveni, anlayışı, saygıyı öğretmeye çalışacağım, duygularını, düşüncelerini özgürce ifade etmeyi hatta gülmeyi ve hayal kurmayı öğretmeye çalışacağım… (üç nokta uzar gider:(
Böyle işte, canım sıkıldı biraz, paylaşmak istedim. Sanırım çocuklarımız için önce sayıların, harflerin, fen bilgisinin öğrenilmesi için endişeleneceğimize, bazı insani değerlerimizin öğrenilmesi için endişelenmeliyiz.
Yoksa neye yarar, saymak, okumak, çok hücrelilerin ezberlenmesi, trigonometrinin hesaplanması, üçgen iç açıları, antartikanın büyüklüğü, mikroorganizmaların küçüklüğü…
Yazımı burada sonlandırırken size bu güzel şarkıyı armağan etmek istiyorum:))
* Kayıt komisyonu= Yaz tatili olmasına rağmen bir hafta boyunca okula gelip hiç bir karşılık alamayan ve beklemeyen komisyon.